Jacques Généreux : In een periode dat men begon op te merken (in de jaren tachtig) dat een massale werkloosheid zich begon te installeren in Europa, en dat de [sociale] ongelijkheid weer steeg, was de vraag toen: hoe nu ervoor te zorgen dat het verder nastreven van economische vooruitgang geen bron van werkloosheid is?

Hoe zorgen we ervoor dat deze economische vooruitgang niet gepaard gaat met een stijging van de [sociale] ongelijkheden en de armoede en de ellende in Europa?

Hoe zorgen we ervoor dat de concurrentie, sterker dan ooit, in een grote [interne] markt zonder grenzen, niet het veelbesproken fiscaal en sociaal dumpen met zich mee brengt?

En dat, in plaats van een [soort] oorlog tegen elkaar te voeren door te proberen het werk van de ander te pikken, we een aantal strategieën voor politieke samenwerking hebben, om in tegendeel iedereen tegelijk omhoog te helpen, richting meer algemeen belang, meer overheidsdiensten voor iedereen, en meer sociale zekerheid voor iedereen? Hoe kunnen we daarvoor zorgen?

Dat zijn en waren dan vraagstukken die kwaad bloed zetten. Want vanaf dat moment stuiten we op twee visies voor Europa, die het lange tijd eens zijn geweest met de constructie van Europa, maar die het vanaf dat moment niet meer met elkaar eens zijn.

De twee visies zijn eenvoudig.

Aan de ene kant hebben we, laten we zeggen, de socialisten, de sociaal-democraten of de erg-sterk-overtuigde Europeanen, voor wie het doel nu juist de politieke unie is.

Dat is een politieke unie van de volkeren, die zich geleidelijk aan broederlijk zullen verenigen, die zichzelf zien en erkennen als één gemeenschap, meer in de geest van solidariteit en samenwerking dan van onderlinge rivaliteit en wedijver.

Dit plan zegt: "We hebben gebruik gemaakt van de economie, van de technische en economische samenwerking, om de mensen te laten wennen aan samenwerking, om samenwerkingsinstellingen uit te proberen, maar het uiteindelijke doel dat is niet de economie! De economie is slechts een hulpmiddel, een werktuig (de concurrentie daarbij inbegrepen), om deze unie van volkeren in een politieke gemeenschap tot stand te brengen."

En dan hebben we aan de andere kant, het plan dat van begin af aan het plan van de Angelsaksen was, dat een heel liberaal plan is, dat vooral niks wil weten van een politieke unie van Europese volkeren, en dat slechts een grote [economische] markt wil, een grote ruimte voor vrije handel, waarin concurrentie vrij en onvervalst is.

Voorstanders van dat plan waren overigens in het begin verenigd in de Europese Vrijhandelsassociatie (EFTA) terwijl wij onze gemeenschappelijke markt aan het construeren waren. Maar geleidelijk aan is iedereen gaan deelnemen aan die veelbesproken gemeenschappelijk markt omdat die heel doeltreffend en erg aantrekkelijk was.

Maar zij die het plan van de politieke unie dus niet van buitenaf hebben kunnen tenietdoen, hebben toen ondernomen en zijn doorgegaan te proberen het van binnenaf te verwoesten.

En dus begrijpt u wel dat het liberale plan, het plan van slechts een vrije handelsruimte, praktisch zo'n beetje alles had verworven wat het nodig had, toen de grote interne markt eenmaal was verwezenlijkt.

Ongeveer het enige wat er nog aan ontbrak, was de werkelijke liberalisering van de diensten. Dat is men op dit moment aan het opstellen via Bolkestein's richtlijn, welke ook is voorzien in het grondwettelijk verdrag dat ons wordt gevraagd te bekrachtigen. 

Ook de erkenning van de concurrentie ontbrak nog: de markt is dan niet alleen een middel, zoals het geval was in de voorgaande verdragen, maar een doelstelling op zich. Dit verwerven ze met artikel 3 van het nieuwe verdrag: dat de vrije en onvervalste concurrentie beschouwd wordt als een doel op zich voor de Europese Unie, en niet slechts als hulpmiddel.

Kortom, slechts enkele kleine zaken ontbraken om de overwinning van hun plan te vervolmaken, en in dit verdragsvoorstel hebben ze die gekregen.
Lees verder ...